ساقی  میخانه را گفتم که می را خام ده  

                                             بر دل بشکسته ی ما از وفا آرام ده

زندگانی جهان تلخ است و ما را مشکل است  

                                            در سرای جاودانی منزل خوش نام ده

از گنه شرمنده ام از سوز دل گویم ثنا  

                                             از شراب حوض پر کن بر کفم آن جام ده

عمری از من طی شد و امد خزان زندگی  

                                                جامه زیبا  بپوشانم  مرا  فرجام  ده

آمدم با عشق یار و دیده بهرش انتظار    

                                                دیدن  روی  نکویش  آرزو  انجام ده

هر کجا رو آورم گرگ اجل باشد در کمین    

                                          یک پیاله زان می شیرین بیا در کام ده

تا شوم خاموش و آسوده من از بار گناه  

                                             عقده دل را گشایم با صبا پیغام ده

روز محشر چونکه من آیم برون از خاک پاک  

                                                تشنه ام از آب کوثر وعده انعام ده

ای «امین» مویت سفید و دیده شد از دید تار 

                                           مرگ را پیش نظر بین بر دلت الهام ده